سه سال پیش

یکی دو سالی از دانشگاه گذشت تا به خودم بیایم. یکی دو سالی که مثل اکثر دانشجوها با شیفتگی نسبت به دانشگاه و بقیه مظاهر تمدن جدید طی شد. این‌که با علم دنیا را تکان می‌دهیم. این‌که کسب و کار موفق خودمان را راه می‌اندازیم و پول پارو می‌کنیم. این‌که در دانشگاه شبکه‌ای از همکاران آینده را تشکیل بدهیم و... . خلاصه یکی دو سالی گذشت تا از این "خود"ها بیرون را ببینم.

با اینکه دانشجو و قبل از آن دانش‌آموز نسبتا مذهبی‌ای بودم اما در ذهنم از دین و مذهب همان چیزی را داشتم که اکثر مردم دارند. دینی حداقلی که ایدئولوژی زندگی نیست. دینی که از نماز و روزه می‌گوید و بهشت و جهنم با کلیدواژه‌های تکراری. این دین صرفا بخشی از زمان شبانه‌روز یا هفته و ماه و سال را می‌خواست. تفاوت بی‌دین و بادین در همان بخش خاص از زمان بود. نه امتدادی در درس و دانشگاهم داشت و نه کاری به خواب و خوراکم.

اگر یک تفکر در تعدادی از دانشجویان هم‌دانشگاهم نمی‌بود هیچ‌وقت رنگ و بوی دینم عوض نمی‌شد. بچه‌های تشکلی دانشگاه بودند که کم‌کم با خوش‌وبش و کتاب و بحث دنیای جدیدی را نشانم دادند. دنیایی که دین آن حداکثری بود. نرم نرمک من هم احساس هویت کردم. هویتی دینی و اعتقادی. تازه داشتم معنی دینداری را حس می‌کردم. علائق و دوستانم کم‌کم عوض شدند. اگر بگویم زندگی‌ام را مدیون آن بچه‌ها هستم بیراه نگفته‌ام.

این شروعی بود برای تعیین جهت زندگی‌ام. کتاب‌هایم رنگ دیگری گرفتند. به نظرم همین که کتاب‌های یک شخص عوض شوند کافی است که به عمق تغییر آن شخص پی ببریم.