ولی خب...

از آن آدم‌های بی‌ذوق بود در امر عاشقی. نه فیلم‌های عاشقانه را نگاه می‌کرد و نه حسی نسبت به آهنگ‌های روز داشت. با این‌که اهل کتاب بود اما سراغ رمان‌های عاشقانه هم نمی‌رفت. یک‌بار از او پرسیدم: یعنی تابحال نشده حسی نسبت به یک دختر داشته باشی؟ مثل همیشه مکث کرد که تحکم صحبتش را بیشتر کند.

جواب داد: اتفاقا خیلی دلم می‌خواست من هم عاشق می‌شدم. زندگی‌ام می‌شد همان یک نفر. برایش کار می‌کردم و به عشقش روزم شب می‌شد. خلوت تنهایی‌هایم بود و نگفته‌هایم را به او می‌گفتم. با ناراحتی‌اش تب می‌کردم و شب و روز برای یک لبخندش تلاش می‌کردم. ولی خب...

پرسیدم ولی خب چی؟ نکند تجربه‌ی شکست عشقی داشته‌ای؟ لبخندی زد و گفت: نه. نمی‌خواهم ادعایی برایت بکنم ولی خب احساس می‌کنم روحم آن‌قدر کوچک نیست که به این چیزها دل خوش کند. دیگر چیزی نگفت. می‌شناختمش. بی‌راه نمی‌گفت.